Wanneer je met je gezin besluit om naar een ander land te verhuizen, roept dat vaak een mix van emoties op. Voor de familieleden die achterblijven kan het een periode van trots, blijdschap, maar ook verdriet en gemis zijn.

Veel familieleden reageren in eerste instantie enthousiast en trots. Ze zien de verhuizing als een groot avontuur en bewonderen de moed die het vraagt om een nieuw leven in een ander land te beginnen. Ouders kunnen trots zijn dat hun kind zelfstandigheid toont en nieuwe kansen durft te grijpen. Broers en zussen vinden het soms spannend om iemand te hebben die in een ander land woont. ze kijken uit naar bezoekjes en zien het als een kans om een andere cultuur te leren kennen. Voor sommigen geeft het zelfs een gevoel van trots dat iemand uit hun familie “de wereld intrekt”. Wij hadden vooral veel positieve reacties van vrienden en familie. Maar toch zijn er ook vaak moeilijkere emoties. Familieleden kunnen zich verdrietig voelen, vooral bij het idee dat ze elkaar minder vaak zullen zien. Ouders kunnen zich zorgen maken: “Zal alles wel goed gaan daar?” of “Wat als er iets gebeurt en we zijn te ver weg om te helpen?” Grootouders zullen zeker ook aan hun kleinkinderen denken die ze minder zullen zien. Misschien dat er zelfs onbegrip of zelfs frustratie kan  ontstaan. Gelukkig voor ons hebben wij hier weinig mee te maken.

Vaak bestaan de reacties niet uit enkel vreugde of verdriet, maar een mengeling van beide. Terwijl de familie trots is op de stap, ervaren ze tegelijk een gevoel van verlies. Contact via videobellen, berichten of bezoeken kan helpen om de band te behouden, maar het blijft anders dan echt samen zijn.

Uiteindelijk leert de familie om met de afstand om te gaan en om blij te zijn dat degene die vertrokken is, zijn of haar dromen volgt...