Op verkenning in Värmland. We willen de streek beter leren kennen. We willen het echt ervaren: de grond onder onze voeten voelen, de lucht inademen, luisteren naar het ritme van het leven daar. Niet als toeristen, maar als mensen die zich afvragen of dit misschien ooit hun thuis kan worden.
Vanaf de eerste dag werden we geraakt door de stilte. Niet de lege, kille stilte, maar die volle, levende stilte waarin je elk ruisen van de bomen hoort, elk druppeltje regen op het meer, elke vogel die zijn eigen verhaal lijkt te zingen. De natuur is er overal, niet opdringerig, maar aanwezig op een manier die vanzelfsprekend aanvoelt. Alsof ze zegt: “hier mag je gewoon zijn.”
We reden langs kronkelende wegen, door bossen die oneindig leken, en zagen meren die in het zachte licht glinsterden als spiegels. Soms kwamen we uren niemand tegen, behalve misschien een eland in de verte of een boer die zijn erf aanveegde. Die rust, dat trage tempo, deed iets met ons. Het zette iets open vanbinnen.
’s Avonds, als het donker werd en de lucht in duizenden tinten roze en blauw kleurde, zaten we buiten met een kop warme koffie. We spraken over hoe het zou zijn om hier te wonen, om wakker te worden met de geur van dennen, om hout te hakken voor de kachel, om de seizoenen te volgen in plaats van de klok. Het idee gaf me rust, iets wat ik nog niet had ervaren.
Värmland raakte ons dieper dan we verwacht hadden. Niet alleen om de schoonheid, maar om het gevoel van ruimte dat het gaf zowel buiten en vanbinnen. Alsof de stilte en de natuur een spiegel waren die ons lieten zien wat we eigenlijk zoeken: eenvoud, verbondenheid, ademruimte.
Deze verkenning was meer dan een reis. Het was een thuiskomen in een stukje van de wereld dat nog puur is, echt. Misschien is het nog te vroeg om te zeggen waar precies we in Värmland ons zullen Settelen maar dat we daar willen wonen. Dat weten we zeker!
