Vandaag was het zover. Er liepen vreemde mensen door ons huis. Het huis waar we twaalf jaar geleden vol enthousiasme introkken met veel dozen overal en nog veel meer plannen voor de toekomst. Het huis dat ondertussen zoveel meer is geworden dan alleen muren en een dak.

Hier hebben we geleefd. Gelachen. Gevierd. Gehuild.
De kinderen zijn hier geboren, hebben hier hun eerste stapjes gezet, hun eerste woordjes gezegd, hun eerste dag school gevierd. De muren zouden kunnen vertellen hoeveel liefde, chaos en kleine momenten van geluk zich hier hebben afgespeeld.

En toch... vandaag voelde ik dat ik het stilaan loslaat. Terwijl de bezoekers door de kamers liepen, geïnteresseerd, onderzoekend, nieuwsgierig, probeer ik me voor te stellen dat dit binnenkort misschien hún huis wordt.
Dat zij straks misschien koffie drinken aan onze tafel, of hun kinderen zien spelen in dezelfde tuin waar de onze uren hebben doorgebracht.

Maar ik weet dat dit goed is. Elk einde is een begin... En het is tijd dat dit huis een nieuw verhaal mag dragen! Wij beginnen aan het volgende hoofdstuk van het onze. Ons nieuwe hoofdstuk begint in Zweden!