Al een tijdlang voelde ik het knagen.. een verlangen om ergens anders te zijn. Niet omdat ik ongelukkig was, maar omdat iets in mij wist dat ik nog niet op de juiste plek was. Alsof er een kompas diep vanbinnen stond te trillen, zonder dat ik wist waar het naartoe wees.
Het gevoel van willen verhuizen is moeilijk uit te leggen. Het is geen vlucht, maar een roep. Een zachte, aanhoudende stem die zegt: er is meer. En op een dag, zonder dat ik er echt op voorbereid was, viel alles op zijn plaats in IJsland.
Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik het. De stilte, de koude lucht die zuiver door mijn longen trok, de geur van vulkanische grond en zeezout. Het landschap was rauw, eerlijk, en zo adembenemend echt dat ik er zelf ook eerlijker van werd. De onrust in mij die al jaren zachtjes ronkte viel stil. In IJsland valt alles van je schouders. Als je er al bent geweest dan weet je precies wat ik bedoel. Ben je er nog niet geweest? Dan is het nu de tijd om IJsland in de planning te zetten!
In IJsland ontdekte ik dat verhuizen niet alleen betekent dat je je spullen verplaatst, maar dat je ook een stukje van jezelf hervindt. Alsof de bergen, de mist en het licht iets in mij herkenden wat ik zelf was vergeten. Hier hoefde ik niets uit te leggen. Hier klopte het gewoon.
En misschien is dat wat ‘thuis’ eigenlijk betekent: niet de plek waar je vandaan komt, maar de plek waar je eindelijk stopt met zoeken.
Thuis is geen plek, thuis is een persoon. Op het moment dat wij in IJsland waren wisten we het allebei.. We moesten weg uit België, Weg van de onrust!
